|
„Een islamisering vindt niet plaats.“ Deze zin werd de afgelopen jaren meerdere keren uitgesproken door vooraanstaande politici in Duitsland. Veel Duitsers herinneren zich nog de tijd dat het heette: „Niemand is van plan een muur te bouwen.“ Beide uitspraken staan symbool voor een politieke geruststellingsretoriek die achteraf vaak door de werkelijkheid werd tegengesproken.
Veel burgers vragen zich intussen af: klopt het dat onze samenleving zo sterk verandert dat onze christelijk gevormde waarden steeds meer naar de achtergrond worden verdrongen? Of gaat het slechts om overdreven angsten die door sommige stemmen politiek worden benut?
Al in 2006 waarschuwde Mark Steyn in zijn boek Am Scheideweg – Wird Europa islamisch? voor een „demografische implosie“ van Europa.
Zijn these: samenlevingen met een lage geboortecijfers en zwak zelfbewustzijn zouden onvermijdelijk worden ingehaald door dynamischere, vruchtbaardere en zelfbewustere culturen. Hij noemde expliciet de islamitische wereld.
Parallel daaraan waarschuwde de Duitse auteur Wolfgang U. Voigts in Von der Finanzherrschaft zur neuen Weltordnungvoor een georkestreerde herinrichting van de samenleving, gestuurd door mondiale elites.
En Donald Trump stelde de vraag: hoe kan een natie haar identiteit behouden als haar grenzen poreus zijn?
De realiteit in 2025 laat zien: migratie, sociale uitkeringen, gezinshereniging, polygamie, kindhuwelijken, integratie op scholen en protesten tegen overbelasting houden Europa dagelijks bezig. Deze nieuwsbrief belicht de belangrijkste feiten en ontwikkelingen.
Waar komen de mensen vandaan die naar Europa migreren?
Duitsland is al jaren het belangrijkste doel voor asielzoekers in Europa. In 2023 registreerde het Bundesamt für Migration und Flüchtlinge (BAMF) ongeveer 351.000 eerste asielaanvragen – de hoogste waarde sinds 2016.
De grootste herkomstlanden:
- Syrië
- Afghanistan
- Turkije
- Irak, Iran en Somalië in kleinere aantallen
Sinds 2022 bovendien meer dan een miljoen oorlogsvluchtelingen uit Oekraïne, echter met een speciale beschermingsstatus, niet in de klassieke asielprocedure.
Religieus gezien zijn veel van deze groepen islamitisch gevormd. Daarmee verschuift op lange termijn ook de religieuze samenstelling binnen Duitsland en Europa. Terwijl in Duitsland nog bijna 50% van de bevolking tot een christelijke confessie behoort, neemt het islamitische bevolkingsaandeel langzaam maar zeker steeds verder toe.
De kosten voor asiel en integratie:
In 2023 gaf de federale regering volgens het Bundesfinanzministerium 29,7 miljard euro uit aan asiel- en vluchtgerelateerde uitgaven.
Daarin inbegrepen zijn:
- huisvesting
- sociale uitkeringen
- integratiecursussen
- betalingen aan deelstaten en gemeenten
Het hoge aandeel van uitkeringsontvangers belast het systeem aanzienlijk.
Sociale uitkeringen vs. arbeidsmarkt – een ontnuchterende rekensom
Een bijzonder duidelijk voorbeeld laat zien waarom de integratie in de arbeidsmarkt zo moeilijk is: een gezin met twee volwassenen en zeven kinderen zou recht hebben op ongeveer 3.860 euro aan Bürgergeld-basisbedragen. Daarbovenop komen de kosten voor huisvesting en verwarming, die bij zo’n groot gezin snel rond de 1.600 euro liggen. In totaal komt dat neer op meer dan 5.400 euro netto per maand, zonder dat iemand in het gezin hoeft te werken.
Om hetzelfde bedrag via werk te verdienen, zou één ouder in Duitsland een brutoloon van minstens 6.500 tot 7.000 euro per maand moeten behalen – dus een inkomen dat meestal alleen artsen, leidinggevende ingenieurs, topmanagers of succesvolle ondernemers bereiken. Een geschoolde vakman, verkoper of magazijnmedewerker verdient doorgaans 2.000 tot 3.000 euro netto, dus niet eens de helft.
Hieruit blijkt duidelijk: de kans dat iemand met weinig of geen opleiding – zoals bij veel migranten uit oorlogs- en crisisgebieden het geval is – ooit in een beroepsgroep terechtkomt die een dergelijk inkomen mogelijk maakt, is uiterst klein. Veel nieuwkomers beschikken noch over de taalvaardigheden noch over de formele scholing die in Europa voor zulke functies vereist zijn.
Mediale manipulatie?
Norman Solomon heeft in zijn werk War Made Easy indrukwekkend aangetoond hoe regeringen met behulp van media een klimaat scheppen waarin oorlogen niet alleen gerechtvaardigd, maar zelfs als morele plicht worden voorgesteld. Kritiek wordt daarbij systematisch gemarginaliseerd: wie de oorlog in twijfel trekt, geldt al snel als naïef, onpatriottisch of zelfs als verrader. De mechanismen zijn steeds dezelfde – begrippen worden afgezwakt, ongemakkelijke stemmen gediskwalificeerd, en er wordt een schijnbaar onvermijdelijke oplossing gepresenteerd.
Past men dit patroon toe op het huidige migratiedebat, dan ziet men frappante parallellen. Wie het aandurft om op problemen te wijzen – of het nu gaat om de overbelasting van de woningmarkt, de stijgende sociale kosten of de moeilijkheden bij integratie – loopt het risico in een bepaalde hoek geplaatst te worden. Critici gelden al snel als „rechts“, „vreemdelingenvijandig“ of „onsolidair“. Daardoor wordt een open discussie bemoeilijkt of zelfs onmogelijk gemaakt.
Het gevolg: terwijl een groot deel van de bevolking reële zorgen heeft – van overvolle klaslokalen tot exploderende huren – ontstaat in de media vaak een vertekend beeld waarin elke kritiek moreel verwerpelijk wordt afgeschilderd. Net zoals in de oorlogsdiskursen de „rechtvaardige oorlog“ als onvermijdelijk wordt gepresenteerd, wordt in het migratiebeleid vaak de indruk gewekt dat er geen alternatief is voor onbeperkte opname.
Deze strategie van diskreditering leidt niet alleen tot een toenemende splitsing van de samenleving, maar verhindert ook pragmatische oplossingen. Want als problemen niet benoemd mogen worden, kunnen ze ook niet worden opgelost. Net zoals Solomon het voor de oorlogsdiskursen beschrijft, dient de mediale manipulatie er uiteindelijk toe de status quo te stabiliseren – ongeacht de werkelijke consequenties voor de getroffen bevolking.
|
